Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2012

στυ(ι)φάδο μοσχάρι


Στυφάδο

photos ερασι τέχνης





* η λέξη στυφάδο αποτελεί αντιδάνειο, με απώτερη ελληνική αρχή το αρχ. "τύφω" - "γεμίζω καπνό, ατμό".
επομένως είναι συνεπέστερο, η λέξη να ορθογραφείται με "υ".

venet. "stufado" - κρέας που σιγοβράζει στον ατμό. 
ρ. stufar - ζεσταίνω, μαγειρεύω στον ατμό.
όμοια αφετηρία έχουν τα αντιδάνεια "σόμπα" και "στόφα" (ξυλόσομπα)
ετυμολογικό λεξικό της νέας Ελληνικής, Γ. Μπαμπινιώτη



γιά το στυφάδο χρειαζόμαστε :

μοσχάρι ή βοδινό κομμένο σε μερίδες
μικρά κρεμμυδάκια, περίπου ίση ποσότητα με το κρέας
ελαιόλαδο
ξύδι (αν θέλουμε και κόκκινο κρασάκι)
ντομάτα -φρέσκια και λίγο πελτέ-
λίγο σκόρδο
δάφνη ή 1 κλωνάκι δεντρολίβανο
ξύλο κανέλλας
μοσχοκάρφια ή κόκκους μπαχάρι
κόκκους πιπέρι
αλάτι
μιά πρέζα ζάχαρη



πρώτα καθαρίζουμε τα κρεμμυδάκια και τα ρίχνουμε ολόκληρα σε κρύο νερό, γιά να φύγει η σπιρτάδα τους.





σε κατσαρόλα που κλείνει καλά το καπάκι της, ρίχνουμε το ελαιόλαδο και τσιγαρίζουμε το κρέας απ' όλες τις πλευρές.

στραγίζουμε καλά στο σουρωτήρι τα κρεμμυδάκια και μόλις τσιγαριστεί το κρέας τα ρίχνουμε κι αυτά μέσα και τα γυρίζουμε, ως να ροδίσουν ελάχιστα.



 μόλις τα κρεμμυδάκια τσιγαριστούν λίγο, σβήνουμε το φαγητό με ένα ποτηράκι ξύδι κι αν θέλουμε και με κόκκινο κρασάκι.
ρίχνουμε μέσα μιά πρέζα ζάχαρη, ολόκληρες καθαρισμένες  δυό σκελίδες σκόρδο, το ξύλο την κανέλλα, τη δάφνη ή το κλωνάκι δεντρολίβανο, το μπαχάρι και τους κόκκους πιπέρι .



 διαλύουμε μιά κουταλιά πελτέ σε ένα μπωλ με νερό και το ρίχνουμε στο φαγητό, καθώς και τη φρέσκια ντομάτα

δοκιμάζουμε, αλατίζουμε , κλείνουμε πολύ καλά την κατσαρόλα (να μη βγαίνει ο ατμός έξω)
και το αφίνουμε ίσα - ίσα να σιγοβράζει στην πιό χαμηλή θερμοκρασία που έχει η κουζίνα μας.
το φαγητό χρειάζεται να σιγοβράσει δυό ώρες, μα στη μία ώρα το ανοίγουμε γιά να δούμε μήπως χρειάζεται λίγο νερό.

 σερβίρουμε σκέτο, με τυρί φέτα
ή
αν θέλουμε τηγανίζουμε και πατάτες.




 * μιά γνώμη : είναι φαγητό γλυκό και πεντανόστιμο, που όμως, δεν τρώγεται το βράδυ ! Ακόμα, χρειάζεται λίγη προσοχή, αν έχουμε πολύ ντελικάτο στομάχι...


σας εύχομαι
καλήν επιτυχία !











4 σχόλια:

  1. Η μάνα έφτιαχνε το στιφάδο σε κατσαρόλα χαλκωματένια και της έκλεινε το καπάκι γύρω γύρω με ζυμάρι έτσι ώστε να βράζει χωρίς να χάνονται τα ζουμιά του, και βέβαια αυτό το θυμάμαι να βράζει πάνω σε στόφα ή στην πυροστιά του τζακιού.
    Πολλά φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @
    σε παλιές συνταγές το έχω βρεί αυτό που λες, Ξανθούλα.
    φτιάχναν ένα ζυμαράκι κι έκλειναν αεροστεγώς τις κατσαρόλες!
    το ίδιο έκαναν στη Σίφνο, με τα περίφημα ρεβύθια στο φούρνο, που έψηναν στο σφραγισμένο πήλινο !

    πολύ με ενδιαφέρει και μου αρέσει αυτή η λαϊκή σοφία και αυτή η οικιακή οικονομία !

    να είσαι καλά !
    σε φιλώ :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @
    Eri,

    εξαιρετικό φαγητό,
    σούπερ ντούπερ,
    όμως μόνο γιά μεσημέρι
    και γιά στομάχια γερά...

    έκανα το λάθος και το έφαγα βράδυ...
    όλη μέρα νηστική, με το πρωινό γάλα,
    και το βράδυ έφαγα -μιά πολύ μικρή μερίδα- στιφάδο.

    αρρώστησα λέμε...
    είμαι τώρα δυό μέρες άρρωστη...


    σε φιλώ :)



    ΑπάντησηΔιαγραφή