γίγαντες στο φούρνο

.

γίγαντες πλακί

.

φωτογραφίες του φαγητού
ερασι τέχνης
.

.
Τα μονοκοτυλήδονα και τα δικοτυλήδονα
ανθίζανε στον κάμπο
.
Γ. Σ.

.

λιθογραφία - οι Ινδιάνοι φυτεύουν φασόλια
.

.
.
χρυσοθήρας
μαγειρεύων φασιόλους

.
.
χειμώνα - καλοκαίρι, θαυμάσιο Ελληνικό μαγείρεμα !
το καλοκαιράκι γίγαντες (ή φάβα) με ούζο στην άκρη της θάλασσας.
το χειμώνα, Τετάρτη και Παρασκευή - λέει η μαμά μου ...- στην Ελλάδα τρώμε όσπρια ή λαδερά.
.
γίγαντες στο φούρνο λοιπόν !
.
.
.
φασόλια, ειδικά γίγαντες, αγοράζουμε από κάποιαν αξιόπιστη μάρκα ή αν τους παίρνουμε χύμα , πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι είναι βραστεροί.
.
τους ξεπλένουμε και τους αφίνουμε αποβραδύς σε μιά λεκανίτσα με άφθονο νερό, να φουσκώσουν.
το πρωί τους στραγγίζουμε και τους βάζουμε να βράσουν στην κατσαρόλα, με νερό.
όταν οι γίγαντες βράσουν τουλάχιστον γιά ένα δεκάλεπτο ή τέταρτο, χύνουμε αυτό το πρώτο νερό, τους σουρώνουμε και τους αφίνουμε λίγο να περιμένουν στο σουρωτήρι.


.
ετοιμάζουμε τη ντομάτα, τη βάζουμε στην κατσαρόλα, ψιλοκόβουμε μέσα ένα ξερό κρεμμύδι, μιά σκελίδα σκόρδο, μιά πρέζα ζάχαρη, μπόλικο δυόσμο ξηρό ή χλωρό (ο δυόσμος - θεραπευτικό φυτό! -, εκτός από την ανάλαφρη γεύση, έχει ιδιαίτερα ευεργετικά αποτελέσματα στην πέψη), νερό, λάδι, αλατοπίπερο και βάζουμε να βράσει η σάλτσα.
μόλις αρχίσει να παίρνει βράση, ρίχνουμε μέσα και τους γίγαντες (δεν τους ρίχνουμε σε κρύο νερό, γιατί σφίγγουν).
ακόμα, προσέχουμε η κατσαρόλα να έχει μέσα αρκετό νερό.
.

.
βράζουμε έτσι τους γίγαντες, ως να μαλακώσουν, σε χύτρα ταχύτητας ή με υπομονή σιγά - σιγά, σε απλή κατσαρόλα.
.
όταν το φαγητό γίνει, το ρίχνουμε μέσα σε ένα ταψί.
αν θέλουμε προσθέτουμε μέσα μιά καυτερή πιπεριά.
επίσης, αν θέλουμε, μπορούμε να βάλουμε μέσα στο ταψί και χωριάτικο λουκάνικο.
προσέχουμε ακόμα, να έχει πολύ υγρό.
.

.
τους ψήνουμε περίπου μιάν ώρα στους 200 ', ως να ροδίσουν.
φροντίζουμε να μην πιούν όλο το ζουμάκι και ξεραθούν.
.

.
να μην ξεχνάτε πάντα, να πίνουμε με το φαγητό ένα ποτήρι κόκκινο κρασάκι.
.
.
.
.

.
.
Αποσπάσματα από το βιβλίο του Ηλία Πετρόπουλου «Η εθνική μας φασουλάδα»

Η έκφραση, «η φασουλάδα είναι το φαΐ τής φτωχολογιάς», αποτελεί απαράδεκτη προχειρολογία. Στην πραγματικότητα, τα φασόλια ήταν χωρισμένα, βάσει μιας καθαρώς ταξικής ιεραρχίας. Τα «μπαρμπούνια» (και δη «μπαρμπούνια με αγριογούρουνο») τα τρώγανε οι λεφτάδες. Τα κοινά φασόλια, ήτανε για τον λαό· τα «γυφτοφάσουλα» (γνωστά κι ως «μαυρομάτικα») τ’ αγόραζε η φτωχολογιά, ενώ η εσχάτην πλεμπάγια ξέπεφτε στην περίφημη «εβρέικη φασουλάδα»...

Ο Νίκος Καρούζος πάντα με γοήτευε με την ποίησή του και με το λέγειν του. Τον παρακολουθούσα στις ταβέρνες, όπου άρχιζε την μυσταγωγία της νύχτας με μια καυτή φασολάδα. Ο Καρούζος είναι ένας σοφός που, όχι μόνο ζει με ελληνικό τρόπο, αλλά γνωρίζει γιατί ζει με ελληνικό τρόπο. Ο Ηλίας ο Παπαδημητρακόπουλος φρονεί ότι, ο ύπουλος και ακήρυχτος πόλεμος τών Νεοελλήνων κατά τής Ελλάδος είναι καταστρεπτικός πόλεμος στην μακροχρόνια ιστορία τής χώρας. Η χώρα μας μαστίζεται από μια πολιτιστική κρίση. Η χώρα μπαίνει, τώρα, στην χειρότερη φάση αυτής τής κρίσης. Ο λαός (που δεν είναι διόλου αγνός και αθώος) ευθύνεται εν μέρει για την κρίση. Το μεγαλύτερο ποσοστό τής ευθύνης το έχει και το κατέχει το Κράτος, όπως εκφράζεται από τους σάπιους πολιτικάντηδες…

.

..................................................................

Η φασουλάδα, μοιάζει κάποιο γελοίο θέμα προς μελέτη. Αλλά, μέσα απ’ το ασήμαντο βγάζεις το σημαντικό και μέσα στο γελοίο βρίσκεις το σοβαρό. Αποδίδω τεράστια σημασία στην φευγαλέα λεπτομέρεια... Σέβομαι τούς Ιταλούς (τούς θεωρώ σαν τον πιο πολιτισμένο λαό) για τον μεθοδικό τρόπο συντήρησης τών μνημείων τους -και γιατί δεν κομπάζουν γι’ αυτά τα μνημεία. Μα αγαπώ τούς Ιταλούς περισσότερο, για τις φασουλάδες που κάνουν. Η φασουλάδα, ευδοκιμεί στην Ιταλία, από την εποχή τών ευζωιστών Ετρούσκων. Οι Νεοέλληνες, κλώτσησαν την τυρόπιτα, για να υιοθετήσουν την πίτσα, όπως παράτησαν το ρακί για ν’ αρχίσουν το ουίσκι (που μέχρι το ’60 τούς βρόμαγε σαν κοριός). Οι Ιταλοί δεν απαρνήθηκαν την φασουλάδα. Αμφιβάλλω αν η φασουλάδα διδάσκεται στις σχολές μαγείρων τού Ε.Ο.Τ...

.

.

.

.

αυτά, ωραίοι μου !