Αληθινά, δεν ξέρω από πού να την πιάσω, κι από πού να την αρχίσω 
τη  συνταγή ετούτη  !...

- storytelling -

Μιά φορά λοιπόν κι έναν καιρό, όταν ήμουν παιδί, 
είχα έναν πραγματικό ... Κούκο !

Κάθε νύχτα και κάθε πρωί, 
στις επτά η ώρα, στις οκτώ, στις εννέα, στις δέκα, στις έντεκα η ώρα, στις δώδεκα, κάθε μία ολόκληρη ώρα ακριβώς, 
άνοιγε ένα πορτάκι, κι εκεί μπροστά έβγαινε ο κούκος μου, στεκόταν ακίνητος και, μ' όλη τη δύναμη του λάρυγγά του, φώναζε :

- Κούκου, κούκου, κούκου, κούκου, κούκου ! 

Φορές πέντε ! 


Αχ, έχω τη θύμηση, πόσο πολύ μου άρεσε να τον περιμένω, να ανοίγει ξαφνικά εκείνο το ξύλινο πορτάκι, κι αυτός να εμφανίζεται και ν' αρχίζει να ξελαρυγγιάζεται:

- Κούκου, κούκου, κούκου, κούκου, κούκου ! Πέντε.
Ίσως έτσι έμαθα και να μετράω... 



Ήταν ένας πολύ ωραίος Κούκος, φερμένος από το Μαύρο Δάσος !

Το Μαύρο Δάσος των Κούκων!

υπάρχει συνέχεια...