φθινοπωρινοί καρποί

.

φρέσκα φιστίκια κι αμύγδαλα !
.
.
.

φωτογραφίες
Ερασι τέχνης
.

.
έχω κι άλλοτε, αλλού μιλήσει γι αυτόν τον υπέροχο, τρυφερό καρπό, τα φιστίκια τύπου Αιγίνης, μιάς και η véritable ονομασία "Αιγίνης" έχει καθιερωθεί - πολύ σωστά -, μονάχα γι αυτά που παράγονται στην νήσο Αίγινα.
.
όταν ήμουν παιδί, στο χτήμα που ξεκαλοκαιριάζαμε, στην Αγιάπα, είχαμε φιστικιές. καμιά δεκαριά φιστικιές δηλαδή, όχι παραπάνω...
η χαρά των παιδιών !
όπου φυσικά, εμείς τα παιδιά, δεν παίζαμε κάτω απ' τις φιστικιές, μα σκαρφαλωμένα πάνω !
.
ειδικά τέτοιαν εποχή, τέλος Αυγούστου, τα κλαριά της φιστικιάς φορτωμένα βελούδινο ροζ βαθύ βυσσινί, χωρίς να είναι βύσσινο.
ένα - ένα το κόβαμε, βγάζαμε απ' έξω το ροζ βελούδο, μισάνοιχτο από μέσα το τσόφλι, το κάνεις τσακ με το νύχι, κι ανοίγει !
.
ίσως εις ανάμνησιν, μου αρέσει τόσο αυτός ο καρπός, και δη φρέσκος !
.
κάθε τέτοια εποχή βρίσκω τον καρπό στα Μεσόγεια. η γεύση του φιστικιού των Μεσογείων νομίζω συναγωνίζεται στα ίσα αυτήν της Αίγινας, και φυσικά ουδεμίαν σχέσην έχουν αμφότερες με κάτι ανεκδιήγητες εισαγωγές φιστικιών από άλλες χώρες, που πωλούνται συνήθως σε σούπερ μάρκετ...
.
σήμερα το πρωί λοιπόν, αγόρασα φρέσκα φιστίκια, στα Μεσόγεια. ίσα ένα μπωλάκι, μα ξέρετε τώρα... πρώτα λέει βγαίνει η ψυχή τ' ανθρώπου, κι ύστερα το χούι...
έπρεπε όπωσδήποτε να κάμω αυτό που έβλεπα πάντα να κάνει η γιαγιά κι η μάνα μου...
δεν πα νάναι ένα μικρό μπωλάκι φιστίκια... εγώ έβαλα να τα ψήσω !
.
.
η συνταγή :
.
- ξεφλουδίζεις από το φρέσκο κέλυφος τα φιστίκια και τ' αφίνεις με το σκληρό τους τσόφλι
- όσα δεν είναι λίγο ανοιχτά, τα μισανοίγεις με τον καρυοθραύστη
- τα απλώνεις σε ένα ταψάκι
- στίβεις ένα λεμόνι κι έχεις κοντά σου αλάτι
- αλείφεις όλα τα φιστίκια πολύ καλά με τα χέρια σου με το χυμό του λεμονιού και με αλάτι κατά βούληση (συμβουλή : μη τα κάνετε αλμυρά...)
- τα βάζεις στο φούρνο, στους 150 βαθμούς και τα ανακατεύεις κάθε λίγο
- στη μισή ώρα ανοίγεις ένα, για να δεις αν στέγνωσαν μέσα. στέγνωμα χρειάζονται, μην τα κάψετε !
.
εμένα πήραν τουλάχιστον μιάμιση ώρα γιά να στεγνώσουν (ίσως τα έβρεξα στην αρχή λίγο παραπάνω απ' όσο ήθελαν...)
το αποτέλεσμα όμως είναι εξαιρετικό !
.



.
το πρωί, έκοψα μονάχη μου απ' το δέντρο και αμύγδαλα, πριν τα ρίξει όλα κάτω ο βουρλισμένος αέρας.
τους έβγαλα το χνουδωτό τσόφλι και τα άφισα σε ένα ταψάκι στη βεράντα να στεγνώσουν.
.
ωραία που κοντοζυγώνει το φθινόπωρο !
.

.
.
.
.
.
.
.
.